Gerçekçilik, sanat, edebiyat ve felsefede gerçekliğin doğru tasvirini vurgulayan bir harekettir. İdealize edilmiş yahut muhteşem olana odaklanan idealizmin aksine, gerçekçilik dünyayı olduğu şeklinde, kusurlarıyla beraber tasvir etmeye çalışır.
Gerçekçiliğin antik Yunanlılara kadar uzanan uzun bir geçmişi vardır. Sadece gerçekçilik reel anlamda 19. yüzyılda ortaya çıkmıştır. Bu büyük seviyede, geleneksel fotoğraf kurallarını reddedip daha doğalcı bir yaklaşım benimseyen Gustave Courbet, Édouard Manet ve Claude Monet şeklinde sanatçıların faaliyetlerinden kaynaklanmıştır.
Gerçekçilik, sanatçıların dünyayı tasvir etme biçimleri üstünde derin bir tesir yarattı. Bayağı insanları ve günlük sahneleri tasvir ederek realist ressamlar, sanatı bayağı insanların hayatlarına daha da yakınlaştırdılar. Ek olarak, sanatı daha geniş bir kesime ulaştırarak, zenginler için bir lüks olarak kabul eden geleneksel görüşe meydan okudular.
Edebiyatta gerçekçilik, resme benzer bir yaklaşım benimsedi. Realist yazarlar, karakterleri ve durumları, kusurlarıyla beraber realist bir halde tasvir etmeye çalıştılar. Ek olarak şiirsel dil kullanması ve sevinçli son şeklinde geleneksel edebiyat kurallarını da reddettiler.
Gerçekçilik, edebiyatın gelişiminde büyük bir etkiye sahipti. Realist yazarlar, karakterleri ve durumları realist bir halde tasvir ederek, insan durumunun daha doğru ve detaylı bir halde anlaşılmasına destek oldular. Ek olarak, reel dünyanın herhangi bir kurgusal dünya kadar ilgi çekici ve acıklı olabileceğini göstererek, edebiyatın bir kaçış biçimi olduğu yönündeki geleneksel görüşe meydan okudular.
Gerçekçilik felsefe üstünde de mühim bir etkiye sahipti. Friedrich Nietzsche ve Karl Marx şeklinde filozoflar, zamanlarının geleneksel inançlarına meydan okumuş ve dünyanın insanların organize ettiği kadar tertipli ve rasyonel olmadığını savunmuşlardır. Ek olarak tek bir reel olduğu fikrini reddetmiş ve her kişinin dünyaya dair kendine has bir bakış açısına haiz bulunduğunu savunmuşlardır.
Gerçekçilik, insanların dünya ile alakalı düşünme biçimleri üstünde derin bir etkiye sahipti. Gerçekçiler, sanat, edebiyat ve felsefenin geleneksel kurallarına meydan okuyarak, insan durumunun daha realist ve detaylı bir anlayışının yaratılmasına destek oldular.
| Antet | Yanıt |
|---|---|
| Sınırları Aşmak | Gerçekçilik, doğruyu nesnel ve doğru bir şekilde tasvir etmeyi amaçlayan sanat, edebiyat ve felsefedeki bir akımdır. |
| Gerçekçilik | Realizm, nesneleri ve sahneleri realist bir şekilde betimleyen bir sanat tarzıdır. |
| Kontrat | Bir kontrat, genel hatlarıyla kabul görmüş bir kaide yahut uygulamadır. |
| Meydan okumak | Bir şeye meydan okumak, onu sorgulamak yahut karşı çıkmaktır. |
| Sanat | Sanat, fikirleri iletmek için yaratıcılık ve hayal gücünün kullanıldığı bir anlatım biçimidir. |
Gerçekçilik Nelerdir?
Gerçekçilik, sanat, edebiyat ve felsefede gerçekliğin doğru temsilini vurgulayan bir harekettir. Sanatta gerçekçilik, nesneleri ve sahneleri idealleştirme yahut romantikleştirme olmadan reel dünyada göründükleri şeklinde tasvir eder. Edebiyatta gerçekçilik, kahramanca yahut duygusal figürlerden ziyade günlük hayatın ve karakterlerin tasvirine odaklanır. Felsefede gerçekçilik, dünyanın zihnimizden bağımsız olarak var olduğu ve dünya hakkında bilgimizin onu deneyimlememize dayandığı görüşüdür.
Gerçekçilik
Gerçekçilik, 19. yüzyılda süregelen ve gerçekliğin, bilhassa sosyal ve ekonomik koşulların doğru bir halde betimlenmesine vurgu icra eden yazınsal bir akımdır.
Gerçekçilik kavramı ilk kere 1850’lerde, bayağı insanların yaşamlarını realist bir şekilde yansıtmaya çalışan Gustave Flaubert ve Émile Zola şeklinde Fransız yazarların eserlerini tarif etmek için kullanıldı.
Gerçekçilik, tabiatın ve hayal gücünün idealleştirilmesini vurgulayan Duygusal harekete karşı bir tepkiydi. Gerçekçiler, sanatın reel dünyayı yansıtması gerektiğine, onun idealleştirilmiş bir versiyonunu değil, inanıyordu.
Realist yazarlar, gerçeğe yakınlık duygusu yaratmak için çoğunlukla mekanların ve karakterlerin detaylı tasvirlerini kullandılar. Ek olarak fakirlik, derslik eşitsizliği ve sosyal adaletsizlik şeklinde sosyal sorunları da araştırdılar.
Gerçekçiliğin en meşhur eserleri içinde Flaubert’in Madame Bovary (1857), Zola’nın Les Rougon-Macquart (1871-1893) ve Charles Dickens’ın Hard Times (1854) isimli eserleri yer alır.
Gerçekçilik edebiyat ve sanat üstünde derin bir etkiye sahipti. İnsan davranışının ilmi çalışmasını vurgulayarak gerçekçiliği daha da uç bir noktaya taşıyan yazınsal bir hareket olan natüralizmin gelişimini etkiledi.
Gerçekçilik bununla birlikte fotoğrafçılığın gelişimini de etkilemiş ve sanatçıların etraflarındaki dünyanın realist görüntülerini yaratmalarına imkan elde etmiştir.
Günümüzde gerçekçilik edebiyat ve sanatta hala mühim bir güçtür. Realist yazarlar ve sanatçılar insan durumunu realist bir halde keşfetmeye devam ediyor ve emekleri dünyayı anlamamız üstünde derin bir tesir yaratmaya devam ediyor.
4. Gerçekçiliğin Özellikleri
Gerçekçilik, 19. yüzyılda Duygusal harekete cevap olarak ortaya çıkan yazınsal bir harekettir. Gerçekçilik, reel yaşamı realist bir halde tasvir etmeye odaklanmasıyla, çoğu zaman detaylı betimlemeler ve doğru diyaloglar kullanılarak karakterize edilir.
Realist yazarlar çoğu zaman dünyayı olduğu şeklinde tasvir etmeye çalışırlar, onu idealize etmeden yahut romantikleştirmeden. Zamanlarının toplumsal ve ekonomik koşullarını keşfetmekle ilgilenirler ve çoğu zaman bayağı insanların hayatları ile alakalı yazarlar.
Gerçekçiliğin birtakım temel özellikleri şunlardır:
- Reel yaşamı realist bir halde tasvir etmeye odaklanma
- Detaylı açıklamaların ve doğru diyalogların kullanması
- O çağın toplumsal ve ekonomik koşullarını keşfetmeye alaka
- Bayağı insanların hayatlarına odaklanma
Gerçekçilik, edebiyatın gelişimi üstünde derin bir tesiri olan mühim bir yazınsal hareketti. Günümüzde de tesirini sürdüren bir harekettir ve ilkeleri birçok modern yazarın eserinde bulunabilir.
5. Edebiyatta Gerçekçilik
Edebiyatta gerçekçilik, önceki yüzyıla hakim olan Romantizm’e cevap olarak 19. yüzyılda ortaya çıkan bir harekettir. Gerçekçilik, dünyayı olduğu şeklinde, idealleştirme yahut abartma olmadan tasvir etmeye çalıştı.
Realist yazarlar bayağı insanların günlük yaşamlarına odaklandılar ve çalışmalarını çoğunlukla sosyal sorunları ve meseleleri keşfetmek için kullandılar. En meşhur realist yazarlar içinde Charles Dickens, Gustave Flaubert ve Émile Zola yer alır.
Gerçekçilik edebiyat üstünde derin bir tesir bıraktı ve bugün yazarları etkilemeye devam ediyor. Gerçekçilik, gerçekçiliği, insan doğasına dair içgörüleri ve dönemin ruhunu soruşturma kabiliyeti sebebiyle övüldü. Sadece, idealizm eksikliği ve yaşamın negatif yönlerine odaklanması sebebiyle de eleştirildi.
Bu eleştirilere karşın gerçekçilik, edebiyat tarihinin en mühim ve müessir akımlarından biri olmaya devam etmektedir.
6. Sanatta Gerçekçilik
Sanatta gerçekçilik, 19. yüzyılda hakim olan Romantizm’e cevap olarak ortaya çıkan bir harekettir. Gerçekçilik, dünyayı olduğu şeklinde, idealleştirme yahut süsleme olmadan tasvir etmeye çalıştı. Gustave Courbet, Édouard Manet ve Diego Rivera şeklinde sanatçılar, günlük sahneleri ve mevzuları yalın ve nesnel bir halde tasvir ettiler.
Gerçekçilik, çağıl sanatın gelişiminde mühim bir etkiye sahipti. Geleneksel sanat kurallarını reddeden Empresyonizm ve öteki avangart hareketlerin önünü açtı. Gerçekçilik ek olarak dünyayı realist bir halde belgelemenin yeni bir yolunu sunan fotoğrafçılığın gelişimini de etkiledi.
Günümüzde gerçekçilik sanatta dirimsel bir güç olmaya devam ediyor. Chuck Close, Cindy Sherman ve Gerhard Richter şeklinde sanatçılar, gerçekliğin doğasını ve sanatın toplumdaki rolünü araştıran realist eserler yaratıyor.
7. Müzikte Gerçekçilik
Müzikte gerçekçilik, 19. yüzyılın sonlarında Romantizmin algılanan aşırılıklarına cevap olarak ortaya çıkan bir harekettir. Realist besteciler, hayata sadık müzik yaratmaya çalıştılar ve çoğu zaman bayağı insanların günlük deneyimlerinden esin aldılar. Müzikte gerçekçiliğin gelişimindeki birtakım mühim adlar içinde Gustav Mahler, Claude Debussy ve Igor Stravinsky yer alır.
Realist müzik, bayağı melodiler, net armoniler ve realist enstrümantasyon kullanımıyla karakterize edilir. Besteciler çoğu zaman halk müziğinden ve öteki geleneksel kaynaklardan esin alırlardı. Romantizmin virtüöz çalımının aksine, realist besteciler çoğu zaman performansa daha ölçülü ve mütevazi bir yaklaşımı tercih ettiler.
Müzikteki gerçekçilik, 20. asır müziğinin gelişiminde mühim bir etkiye sahipti. Arnold Schoenberg, Béla Bartók ve John Cage dahil olmak suretiyle 20. yüzyılın en mühim bestecilerinin bir çok gerçekçilikten etkilenmişti.
Filmimizde Gerçekçilik
Beyaz perdede gerçekçilik, erken devre sinemasının suni algısına reaksiyon olarak 20. yüzyılın başlarında ortaya çıkan bir akımdır.
Realist sinemacılar, gündelik yaşamı realist bir şekilde betimleyen filmler yaratmaya çalıştılar; sıklıkla ustalaşmış olmayan oyuncular kullandılar ve yerinde çekim yaptılar.
Beyaz perdede gerçekçiliğin gelişmesinde müessir olan başlıca adlar içinde DW Griffith, Charlie Chaplin ve Sergei Eisenstein yer alır.
Sinemadaki gerçekçilik, beyaz perdenin gelişimi üstünde derin bir tesir yaratmıştır ve günümüz film yapımcıları üstünde de mühim bir tesir yaratmaya devam etmektedir.
9. Felsefede Realizm
Felsefede gerçekçilik, dünyanın zihinlerimizden bağımsız olarak var olduğu ve dünya hakkında bilgimizin doğru olduğu görüşüdür. Bu, dünyanın zihinlerimizin bir yapısı bulunduğunu korumak için çaba sarfeden idealizmle ve dünya ile alakalı kararlı olarak hiç bir şey bilemeyeceğimizi korumak için çaba sarfeden şüphecilikle çelişir.
Gerçekçilik, felsefede antik Yunanlılara kadar uzanan uzun bir geçmişe haizdir. Platon, fikirler dünyasının görünüşler dünyasından daha reel bulunduğunu korumak için çaba sarfeden bir gerçekçiydi. Aristoteles de, dünyanın hem şekil bununla beraber maddeye haiz maddelerden oluştuğunu korumak için çaba sarfeden bir gerçekçiydi.
Çağıl felsefede gerçekçilik, Thomas Hobbes, John Locke ve David Hume şeklinde filozoflar tarafınca savunulmuştur. Hobbes, dünyanın zihnimizden bağımsız olarak mevcud maddi nesnelerden oluştuğunu savunmuştur. Locke, dünyayı duyularımız vasıtasıyla bilebileceğimizi savunmuştur. Hume, dünyayı yalnızca deneyimimiz vasıtasıyla bilebileceğimizi savunmuştur.
Gerçekçilik, George Berkeley, Immanuel Kant ve Friedrich Nietzsche şeklinde filozoflar tarafınca sorgulanmıştır. Berkeley, dünyanın zihinsel bir yapı bulunduğunu savunmuştur. Kant, dünyayı yalnızca bizlere görünmüş olduğu şeklinde bilebileceğimizi, kendi içerisinde olduğu şeklinde bilemeyeceğimizi savunmuştur. Nietzsche, nesnel bir gerçeklik olmadığını, yalnızca dünyaya dair kendi yorumlarımızın bulunduğunu savunmuştur.
Gerçekçilik ve idealizm arasındaki münakaşa felsefedeki en eski ve en mühim tartışmalardan biridir. Dünyanın zihinlerimizden bağımsız olarak var olup olmadığı sorusuna rahat bir yanıt yoktur ve münakaşa günümüze kadar devam etmektedir.
S: Gerçekçilik nelerdir?
A: Realizm, gerçeğin doğru ve nesnel bir şekilde tasvir edilmesine vurgu icra eden sanat, edebiyat ve felsefedeki bir akımdır.
S: Gerçekçilik, geleneklere meydan okumak için iyi mi kullanıldı?
A: Gerçekçilik, yaşamın acı gerçeklerini tasvir ederek, geleneksel güzellik anlayışlarına meydan okuyarak ve tabu mevzuları araştırarak da dahil olmak suretiyle birçok biçimde geleneklere meydan okumak için kullanılmıştır.
S: Realizmin camia üstünde iyi mi bir tesiri oldu?
A: Realizm, dünyaya dair daha realist bir anlak yaratılmasına destek olarak, geleneksel değerlere meydan okuyarak ve sosyal değişime esin vererek camia üstünde mühim bir tesir yarattı.
0 Yorum